Poznań Bicycle Chic

Alex jest Francuzem.



Przyjechał z Francji, studiował ochronę środowiska i działa zawodowo na terenie Poznania.

Wędruj w duecie
Niechaj drogę wskaże szlak
Cel swój znajdziecie
Więc nie zwlekaj ruszaj w świat

Wszystkiego najlepszego z okazji Świąt !
Dla Poznania więcej dróg rowerowych, co przy obecnych arowerowych i akulturalnych władzach może się okazać niemożliwe (chyba, że będzie prężne lobby)

A dla Was wszystkiego, co najlepsze.




To ostatnie, to oczywiście nie Łazarz, to korki.

Jadąc samochodem ulicą Głogowską, zobaczyłem charakterystyczną postać na rowerze.



Bardzo szybko skojarzyłem, że jest to Ania- dziewczyna, którą fotografowałem rok temu w zimie, na Przybyszewskiego i te zdjęcia są w starych postach.

Z tego, co widzę, mimo mrozów i śniegów, życie rowerowe w Poznaniu istnieje i to naprawdę widoczne na ulicach.



Obserwując inne blogi rowerowe cycle chic z polskich miast, ilustrujące ruch rowerowy, mam wrażenie, że Poznaniu całkiem dzieje się.



A oto Emilia. Teatrolożka, jadąca Dolną Wildą do centrum, na imprezę w Meskalu.

Niejedną Vinyasę, Surya Namaskara, Padmasanę, Padangusthasanę, Uttita- Trikonasanę, Artha Baddha Padmottanhasanę... robiliśmy wspólnie na zajęciach ashtanga yogi.



Teraz spotkałem Beatkę na ulicy, gdy wracała z jogi na Rozbracie.

Właśnie przez nowy profil na facebooku, poświęcony częstochowskiemu cycle chic, odnalazłem ten niesamowity filmik, który pokazuje, jak ludzie w Holandii jeżdżą w zimie rowerami. Miasto Utrecht.





No i pozdrawiam Częstochowę. Oto oni:


http://www.facebook.com/profile.php?id=100001913026391&ref=ts#!/pages/Czewa-Cycle-Chic/165550370152004

W wielkopolskim mieście Wronki, położonym ok. 84 km od Poznania, na skraju Puszczy Noteckiej, panuje intensywny ruch rowerowy. W centrum średnio co minutę widziałem jakiegoś rowerzystę, co ilustruję na zdjęciach.




Ulica wylotowa w kierunku Szamotuł, Pniew i Poznania.




Wjeżdżając na most przez Wartę.

Maciej jest archeologiem. Właśnie jedzie z dworca kolejowego do swojego mieszkania na Łazarzu.



A weekend spędził na Kujawach, w okolicach Włocławka Rower oczywiście wziął ze sobą pociągiem.

Gdzie Warta podnóża Cytadeli sięga
Przez śniegi wichury i noc
Pedałuje zgarbiony włóczęga
Dźwigając przeklęty swój los





Do Polskiej ulicy dochodzi
Wspomina rodzinny swój dom
Ostatkiem sił wsiada na rower
Na kierownicy zaciska swą dłoń

Ha ha ha... Właśnie znalazłem w sieci zabawny teledysk - satyrę na modę vintage, w którą wpisuje się cycle chic.

Rzecz dzieje się na Placu Zbawiciela w Warszawie, wokół którego jeżdżą najrasowsze, encyklopedyczne wręcz przykłady rowerowego szyku.

Kto uważnie czytał "Dzieci z Bullerbyn", ten zna ową frazę ze spisu treści. Są to tytuły dwóch kolejnych rozdziałów tej książki.
W pierwszym z nich jest opisana historia, jak dzieci wracały pieszo ze szkoły w Wielkiej Wsi do domu do Bullerbyn i w drodze zastała je wielka śnieżyca.

Jako sześciolatek czytałem tę opowieść z wypiekami na twarzy i tak bardzo chciałem przeżyć podobną przygodę.

No i wczoraj, po przejechaniu trasy Łazarz- os. Kopernika- Junikowo- Bułgarska- Bukowska- Przybyszewskiego- Żeromskiego- Sołacz- Winogrady siedziałem w pracy do północy i patrzę, a tu za oknem wieeeelka śnieżyca, zamieć, zawieja.
Ok. godziny 0.20 wyjechałem z Winograd, ulicami Pułaskiego, Roosevelta na Łazarz.

I powiem, że nie było NIC dramatycznego. Temperatura ok. -2, miękka pierzyna śniegu, cienkie opony holenderskiej Gazelle bez problemu cięły świeży śnieg na chodnikach. Trochę trudniej było na ubitym śniegu, bo nierówno. Przyjechałem do domu rozgrzany i uśmiechnięty. Polecam.

Na zdjęciach: mój rower odpoczywający u kresu wczorajszej podróży, przy Parku Wilsona.




Dziś mały jubileusz: Dwusetny post w tym blogu.